domingo, 11 de diciembre de 2011

Monstres.

Tenia tanta por que es va quedar molt quieta al llit. Va intentar que cap part del seu cos, sobretot els peus o els braços, quedés fora del llançol i el va cridar.

- Com seran els monstres de grans?,-va preguntar-.Jo, en comparació a una formiga, sóc una geganta, però...i si el monstre fos tan gran com tu? Què podries fer?
- Cridar-me,- li va dir ell-. Escolta. JO MATARÉ MONSTRES per tu.

S. Balmes.

http://www.youtube.com/watch?v=N7m86aMNjlQ


lunes, 5 de diciembre de 2011

El más alto del mundo.

Cuando mires atrás y recuerdes fíjate bien y mira dos veces, ya que en muchas ocasiones, sin quererlo, dejamos los mejores detalles para ese segundo vistazo...

http://www.youtube.com/watch?v=rvWstzEUTfU

viernes, 4 de noviembre de 2011

Una simple pecera.

Reconoce que era cuestión de tiempo que esa resaca emocional desapareciera. Resulta que existen obviedades en algunos momentos de nuestras vidas y que a todos nos termina pasando un poco de lo mismo...Olvida la idea de hacer un muñequito vudú. El odio acumulado no va a cambiar el ciclo de la luna y tampoco va a hacer que alguien que no sabe disculparse ni pretende hacerlo, lo haga. Respetad eso, la naturaleza es sabia...con eso basta. Mira las noticias y sigue con tu vida sin que la gripe te siga. No tienes las de perder...hay muchos peces en el agua dispuestos a nadar contigo.

http://www.youtube.com/watch?v=qgXMffKTbCA

sábado, 22 de octubre de 2011

Con sentido.

Pocas veces he visto tanta energía en los ojos de nadie...haría cualquier cosa por ti era el mensaje que leía en aquella mirada. Una mirada que lo ha visto todo, pese a que parecía perdida, sin sentido o dirección...

http://www.youtube.com/watch?v=2MVlCZt7Gok

lunes, 10 de octubre de 2011

Todo vale menos callar.

Supongo que para cambiar y renovarse uno primero debe conocerse a sí mismo. Adentrarse en su interior y darse cuenta de que aunque el libro que vivimos siempre es el mismo y nunca podremos escapar de él, disponemos siempre de una nueva página en blanco donde quizás se lea una historia sin final. Vamos, ven y jueguemos. Jueguemos duro, limpio, dulce y libremente, juguemos como si no existiera un mañana. Solo hay una regla; no pares de sonreír hasta que duela. Dime que ojala lo mío y yo te diré que ojala lo tuyo, quejémonos y tengamos siempre algo de que hablar. Juega conmigo.

El tiempo vuela como el humo de un cigarrillo, y aquí y ahora todo aquello que cuenta es aquello que sientes...


http://www.youtube.com/watch?v=6eTJZs6nj1Y&feature=related

domingo, 4 de septiembre de 2011

Huellas.

Consigue observar mejor la forma de los pasos: cuando estaba alegre no se movía de su lado, pero cuando sufría, cuando se agotaba afrontando las dificultades del mundo y ya no se mantenía en pie sola, ¡él la llevaba!Se conocieron sincerando la peor parte de ellos y es eso lo que les hace fuerte ahora y les permite observar sus rostros juntos a orillas de ese río...Cuentan que, justo ahí, un sabio se baña al anochecer, y que sólo lo distinguen entre las brumas los seres en camino hacia lo absoluto, sin miedos, sin capas que no les dejen ver.
A estos les habla. Les pregunta:

-¿Qué veis?
Sin pensar responden:
-Huellas...por todas parte.



http://www.youtube.com/watch?v=rgZsr2-FOOY&feature=related








lunes, 22 de agosto de 2011

Exquisiteces.

Historias, melodías, momentos de goce, de placer;  que contentan, colman, dan euforia. Te hacen vacilar, pensar sobre tus valores. Paseas de pronto por tus recuerdos y te pierdes en el sinsentido. Interpelan, agujerean, te reducen a veces sí, pero otras te agrandan y te hacen vibrar.
Entre tanto caos que nos rodea siguen existiendo esas exquisiteces que nos abruman, que no paran de sorprendernos y que en cierto modo hacen que por segundos, minutos o horas olvidemos el dolor y sufrimiento que recorre nuestras calles vecinas, no hace falta irse muy lejos. Solo al pensarlo siento que nacen escamas por mi cuerpo... Pero todo ello nos ayuda a seguir adelante, cegados por aquello que aun no tenemos o por lo que acabamos de conseguir no vemos más allá y nos sentimos felices, a salvo. Nos preguntamos qué queremos, qué esperamos del día a día…A ti, a vosotros, a todos, quién sabe.
Pese que a veces lo queremos todo, otras nos conformaríamos con un momento perfecto, solo uno sería suficiente para el resto de nuestras vidas.


martes, 19 de julio de 2011

Olvídalo.

Dicen algunos, que el destino está sellado que es inalcanzable y que es imposible cambiarlo, me hacen creer que por muy bien que piense que estoy llevando mi camino el tiempo lo acabará destinando allá donde le toca estar, sin importarle nada.
¿Y qué pasa con nosotros? ¿De qué sirve seguir con los propósitos y objetivos marcados a lo largo de mi vida si probablemente no me llevarán más allá de donde mi destino haya quedado escrito?… quien sabe, quizás es él mismo que hace que me plantee todo esto, que me empuja a este mar de preguntas...me da igual, no me creo nada, no me lo quiero creer. Pienso que todo vale, que todo importa, que cualquier detalle por pequeño o insignificante que parezca merece la pena y que solo nosotros somos los causantes de él. Que una copa menos que beba, es un poco más de vida. Más vida para sentir un beso, un abrazo, o un suspiro. Pienso que todo está en nuestras manos y nadie más que yo tiene la culpa si la cago, es muy fácil dársela al destino. ¿“C’est la vie”? y una mierda, yo tengo las riendas. Agarra fuertemente las tuyas y sonríe a la vida ahora que puedes.

Olvida todo eso, no hagas caso a esas promesas, solo tú puedes mantenerte a salvo, deja lo del destino a otros....y no pierdas nunca la esperanza, creo que al final es todo lo que un hombre necesita.

http://www.youtube.com/watch?v=6SNDSTz4Pi8&feature=related

sábado, 9 de julio de 2011

Ir y venir.

Desde el sofá del que ha sido sin duda mi hogar durante este largo pero excepcional e insólito curso repaso cada uno de los acontecimientos que me han ido sucediendo. No cambiaría nada, quizás alargaría algún momento o anhelaría revivirlo pero para nada desearía que algo fuera distinto. Me gusta donde me han llevado cada una de las cosas que me han pasado, el tablero al que pertenezco ahora y la casilla en la que me encuentro gracias a todas ellas.  Volvería a conocer a cada una de las personas que he tenido la suerte de conocer, las que por motivos que no quiero atribuir al destino se han cruzado en mi camino sin reparos y que ya es imposible que salgan de él, aquellas que ya forman parte de mi año, de mi vida y de mi. Tú.
Ya falta muy poco. Imagino que delante y detrás de mí varias personas regalan sus vidas. Les oigo hablar e intento entender lo que dicen. Imagino qué sienten, a quién aman y quién los espera a su llegada. Me acuerdo de todos los que me esperan a mí. A veces solo hay que darse cuenta de las cosas y descolgar por fin el teléfono, evitar las puertas cerradas y centrarse así, solo en aquellas que has abierto con o sin esfuerzo y que han llenado la sala de todo ese amor, confianza y cuidado que esperabas.
Acurrucada en este sofá después de haber apagado todas las luces de la casa, con no se qué programa de fondo en la televisión, me vienen a la cabeza un sinfín de recuerdos. Doy la vista atrás y pasan por delante veloces como coches de carreras cantidad de noches, despertares y momentos en ese salón. Ahora el piso está vacío, silencioso. Ya tengo las maletas hechas, solo queda marcharme y las despedidas...
Son así. A veces un poco dramáticas, otras simples o risueñas, pero algunas veces son silenciosas, íntimas y personales a su vez. No son tristes,  son casi imperceptibles, dejando la sensación de que aquí no pasa nada y de que el tiempo volará. Es como un viaje de regreso a casa. La misma ruta, los mismos kilómetros, las mismas indicaciones de avión de cada vez, los mismos pájaros volando en serpentinas bandadas en el cielo…Pero las ruedas giran más rápido por qué el regreso siempre es más veloz. Por qué volver hace que esa ruta se pliegue en medio del desierto y la espera del reencuentro sea mágica y asombrosa.


http://www.youtube.com/watch?v=xvWn2TjOFKI

martes, 28 de junio de 2011

Happiness.

Uno está enamorado cuando se da cuenta de que otra persona es única le dijo Adán a Eva... 
De repente aprece la extraña sensación de estar en total armonía conmigo misma. Como Amélie en su película...siento que todo es absolutamente perfecto: la claridad de la luz, esa canción que llega a mis oidos, el olor de la suave brisa, el pausado rumor de la ciudad...todo!La vida ahora me parece tan sencilla, simple y transparente que un arrebato de amor parecido a un deseo de ayudar a toda la humanidad me invade profundamente.
A todos nos gusta dormirnos en los brazos de ese alguien y yo no iba a ser una excepción. Siempre creí que si alguien quiere estar contigo hará que ocurra, para qué forzar nada? No sirve de nada pensarlo al final simplemente sucede.
De todos modos si alguno de vosotros prefiere vivir en sus sueños y seguir siendo una persona introvertida, está en su derecho, nosotros somos dueños de nuestra vida y nadie más, este es un hecho inalienable. Pero digamos que en mi opinión, como oí una vez, son buenos tiempos para los soñadores.

http://www.youtube.com/watch?v=kLTEPzKRa-k

sábado, 4 de junio de 2011

Reflejos.

Se decía que había nacido para fracasar, pero tiene tanto que enseñar… se sentía encerrado en una caja negra, creía que había tocado fondo y que esa última mentira que arrastraba y le envolvía día tras día era ese último cubata que jamás debió beber…no podía más, se sentía engañado, fuera de lugar y confuso. Pensó que su misión había terminado, ese era el peor de sus errores…
Misión? Tonterías!Le gritaba, intentaba que escuchara lo que quería decirle; que nadie nace predestinado, confiaba en cambiar su visión y que se diera cuenta del brillo de sus ojos. Pero él seguia sin creerla; "cada uno forjamos nuestro camino y yo lo he llevado a un callejón sin salida, poco a poco he ido destrozando el puente que me ayudaba a cruzar el río y ya no hay vuelta atrás, mi río es ahora un océano inexplorable, no lo ves? Estoy acabado, date cuenta, no seas aquella que espera que cambie, no lo haré, ya es tarde…y estoy cansado..." con estas palabras se despedía cada noche al volver a su mundo plagado de miedo e incertidumbre sumiendose en un profundo silencio que duraba apenas pocos minutos, ya que siempre, día tras día ella corría y le cedía su mano, sin esperar respuesta..."deja que te ayude a cruzar este mar del que hablas, o hagámoslo juntos, siempre podemos tirar el muro o dar la vuelta, siempre hay un camino correcto, uno es suficiente, a mi me basta, no me dejes sola en este mundo de fantasmas, quiero explorar ese océano si hace falta, nada más importa, eres todo lo bueno en mi, todo aquello que tengo escondido, yo en ti veo la salida, basta con mirar tu reflejo para darme cuenta que hay solución, que nadie puede cavar un agujero tan hondo que no nos permita escapar. Siente eso, encuentra a ese alguien en mí, esa persona que no solo se vea a sí misma al mirarse en su espejo. Siéntete a salvo como yo contigo cuando estás cerca. Dame un poco de tu tiempo y piénsalo, dudar solo nos conduce a lo desconocido. No podemos fingir que no nos avisaron, en el colegio, en los libros de filósofos o poetas malditos, en las historias que nos cuentan nuestros abuelos, en las películas y en la letra de aquella canción que no paras de escuchar, siempre nos advierten sobre el tiempo perdido, en mi cabeza se repiten las mismas palabras una y otra vez “Carpe Diem” vive el momento y párate a escucharte a ti mismo, date cuenta. Comete errores, aprende de tus lecciones, y habrás ganado, entiende ya lo que Benjamín Franklin quería decir con lo de nunca dejes para mañana, lo que puedas hacer hoy... descubre por ti mismo que fracasar o cometer un error enorme es mucho mejor que no haberlo intentado. No dudes, estás donde quieres, corre, coje mi mano hoy".
De acuerdo...no la sueltes.

http://www.youtube.com/watch?v=EgDPkqiXrjc

viernes, 27 de mayo de 2011

domingo, 22 de mayo de 2011

15-M.

"Indudablemente, cada generación se cree destinada a rehacer el mundo. La mía sabe, sin embargo, que no podrá lograrlo. Pero su tarea es quizá mayor: evitar que el mundo se deshaga. Heredera de una historia corrompida en la que se mezclan las revoluciones fracasadas, los dioses muertos y las ideologías extenuadas; en la que poderes mediocres que pueden hoy destruirlo todo no saben convencer; en que la inteligencia se humilla hasta ponerse al servicio del odio y de la opresión; esa generación ha debido restaurar, partiendo de sus amargas inquietudes, un poco de lo que constituye la dignidad de vivir y de morir". Albert Camus, mayo del 68.

Luchemos por un programa y una dirección revolucionaria capaz de llevar hasta el final el movimiento, por un anticapitalismo REAL por fin, no utópico. Demostremos que la democracia ya no está en las urnas, la democracia real está en la calle.
Nos vemos en nuestra plaza Tahrir.



lunes, 2 de mayo de 2011

No tardes.

En su cuerpo solían quedar marcas de su paso, bonitas marcas, tiene la piel muy blanca muy sensible...él quizás ya no lo recuerda pero le encantaba tirarse encima de ella y dejarla indefensa, mientras rompía a reír y sin mucho éxito, intentaba liberarse de sus brazos sin ganas de conseguirlo...sin pensar en ningún final. Puede decirse que mantenían una relación tan adictiva como la heroína. Sabían que se llegarían a hacer daño, que no iban por buen camino, pero no podían vivir el uno sin el otro. Intentaban liberarse, desengancharse de esos sentimientos que provocaban en ellos un cambio que nadie entendía, un dolor tan fuerte que llegaba a ser placentero, irreal, increíblemente perfecto. Deseaban ser fuertes, conscientes de la realidad, pensar con la cabeza, pero no podían, no iba con ellos ser como el resto. Por el mismo motivo que los alcohólicos recaen después de un período de abstinencia, ellos siempre acababan volviendo a por más.
Si, puede que sean demasiados detalles, demasiados recuerdos los que guarda en su memoria y de los que no quiere olvidarse, pero le gusta su modo de vida. Hay que subsistir de la mejor manera posible y para ella un mundo en el que esos recuerdos no están no es viable.

Hoy todos se juntan. Una sola imagen basta para revivirlos de ese oscuro rincón en el que se encontraban, donde esperaban dejarse ver en el momento oportuno para que ella, sin poder evitarlo, recayera de nuevo. Ahora con marcas del amor de otro en su barbilla vuelve a recordarlo, está más cerca que nunca. Nota una bocanada de aire fresco y por primera vez en mucho tiempo no se siente perdida. Inspecciona su rostro en un espejo que no está y la ve, una rotunda, insultante y maravillosa marca de amor de las de antes...Alguien dijo una vez que en el momento en que te paras a pensar si quieres a alguien ya has dejado de quererlo para siempre, pero la duda jamás se ha adueñado de ellos. Dudar no es posible en su historia, así que sin pensarlo siquiera un segundo se clava de nuevo esa punzante aguja, despertando aquello que tanto le había costado dormir y sabiendo que él no tardaría en hacerlo.

http://www.youtube.com/watch?v=d14rSMcNq7A

jueves, 21 de abril de 2011

Esa es tu respuesta a todo: Beber...No, esa es mi respuesta a la nada.


Sí, revolución suena como muy romántico, pero no lo es. Es sangre y locura; son niños asesinados por interponerse en el camino, niños que no entienden qué coño pasa, es tu mujer muerta y violada luego ante tus ojos, son hombres torturando a hombres que antes reían con los dibujos del ratón Mickey. Antes de meterte en ese asunto, determina dónde está el espíritu y dónde estará cuando todo termine. No estoy de acuerdo con Dos (CRIMEN Y CASTIGO) en lo de que ningún hombre tiene derecho a disponer de la vida de otro, pero no vendría mal pensárselo un poco primero. Por supuesto, lo malo es que ellos han estado quitándonos la vida sin disparar un tiro, también yo trabajé por sueldos de miseria mientras un pez gordo me pisaba, he visto cómo le quitaban a un hombre su trabajo por tardar cinco minutos más en salir del retrete, he visto cosas de las que ni siquiera quiero hablar, pero antes de matar algo, un sentimiento, un pensamiento, lo que sea, asegúrate de que tienes algo mejor con que sustituirlo; algo mejor que oportunistas políticos, que sueltan palabrería de odio en el parque público, si tienes que pagar un dineral busca algo mejor que una garantía de treinta y seis meses, hasta ahora solo he visto ese anhelo emocional y romántico de Revolución; no he visto ni un dirigente sólido ni una plataforma realista que aseguren CONTRA la traición. Si he de "matar" a un hombre, no quiero verle sustituido por una copia fiel del mismo hombre y el mismo sistema. Hemos malgastado la historia como una pandilla de borrachos jugando a los dados en los baños del bar del barrio. Me da vergüenza ser de la especia humana, pero no quiero añadir nada de esa vergüenza, quiero raspar y quitar un poquito de ella...Porque yo no analizo jamás, me limito a reaccionar...Yo ando con todos mis prejuicios y jamás intento mejorarme o aprender algo. No soy uno que aprende, soy uno que evita, uno que a veces quizás evita demasiado, evita sentir, evita expresar, pero quiero que sepas sin embargo que todas las noches que he dormido a tu lado, incluso las discusiones más inútiles, siempre fueron algo espléndido y esas difíciles palabras que siempre temí decir pueden decirse ahora: te amo...Estamos aquí para desaprender las enseñanzas de la iglesia, el estado y nuestro sistema educativo. Estamos aquí para tomar cerveza y hacer el amor. Estamos aquí para matar la guerra. Estamos aquí para reírnos del destino y vivir tan bien nuestra vida que la muerte tiemble al recibirnos, no tememos a la soledad...Existen cosas peores que estar solo pero a menudo lleva décadas darse cuenta y la mayoría de las veces cuando lo haces es demasiado tarde y no hay nada más terrible que demasiado tarde, entonces ya poco importa poco amor o poca vida...Pese a todo lo que cuenta es observar las paredes, lo que esconden, los recuerdos que acaparan, yo nací para eso. Nací para robar rosas de las avenidas de la muerte.


CHARLES BUKOWSKI.







miércoles, 6 de abril de 2011

Cruces.

Es extraño que cuando por fin conseguiste tu propósito te cueste tanto acertar y expresarte, te cueste sacar todas esas ganas de gritar a los cuatro vientos que has cambiado, que todo lo que te ha pasado a lo largo de tu historia ha servido de algo, que eres joven todavía pero que a la vez cargas con un gran recorrido a tus espaldas. Puede que no lo demuestres, que no actúes en consecuencia, pero eres consciente de que si lo haces bien, si eres honrado e indulgente las cosas funcionarán, si luchas por lo que quieres, si no te rindes puedes conseguir lo que desees. Confía en ti mismo, de acuerdo, en este brillante futuro no puedes olvidar tu pasado pero haz que sea un apoyo más, una manera de querer seguir adelante, de sonreír al recordar y de pensar que lo que vendrá, gracias a él irá bien, que todo lo que tienes en mente puede ocurrir, que cada día al abrir los ojos puedes encontrarte entre los brazos de ese alguien que quizás jamás pensaste que sería importante y sentirte a salvo…que cada plan, aspiración o sueño puede convertirse en una realidad, que nada es imposible, que no debes tener miedo.
Pudiste comprobar por ti mismo que nada está escrito, todo lo que elijas, todo lo que decidas día a día será la consecuencia de lo que ocurra el siguiente. No dejes que me pierda.

Todo importa, todo afecta, todo vale…

http://www.youtube.com/watch?v=wqGk2tpxZig

jueves, 31 de marzo de 2011

Semejanzas.

No desees que las cosas sean igual. Nada es ni tiene por qué ser igual a nada: ni igual que antes, ni igual que en tu casa, ni igual que allá o que acá. No te vas a vivir a Italia para que sea igual que España, no te compras un disco de Incubus para que suene igual que Andrea Bocelli. Las cosas serán siempre mejores, peores o simplemente distintas, no estés jodido por ese rollo de "no es igual...". No fabriques estereotipos en tu cabeza, eso solo es resultado de mucha tele y poca realidad, las cosas nunca pasan como imaginaste. Cada nueva persona que conoces es distinta a la anterior y puede que llene el vacío que crees tener y que quizás hace tiempo que no está. Palpa tus barrotes antes de juzgar y vuelve a confiar en la gente, CONFIA. (No en la misma, de acuerdo). Cada hostia puede ser un nuevo conocimiento, no te encierres en tu mundo, no importa cuántas veces te traicionen y te hagan daño; tu eres el que cuenta, tu eres el que gana así que vuelve a confiar en la raza humana y a creer que puedes. Sino que nos queda?
Nunca te avergüences de estar decepcionado, solo o triste, nada como el infortunio para saber, por fin, quién diablos eres en el realidad. Aferrate a cada segundo, cada instante y a cada caricia.

Vive, pero de verdad.

http://www.youtube.com/watch?v=20S_kwNb4rg

miércoles, 16 de marzo de 2011

A cámara lenta.

-¿Hasta cuanto? -Hasta cincuenta!!
-UNO
-DOS
-TRES
-CUATRO
-CINCO
-SEIS
-SIETE
-OCHO
-NUEVE
-YYYYY CINCUENTA!!!!
De pequeños todo se basa en eso, contar hasta un cincuenta imaginario y salir corriendo a por ellos, a por aquellos que se esconden debajo de la mesa camilla del salón, detrás de la cortina con los pies asomados o tapándose los ojos con las manos al lado de un columna, ni siquiera nos esforzábamos en colocarnos tras ella…fueras donde fueras encontrabas el escondite perfecto, el lugar donde te sentías a salvo y dónde te creías invencible esperando el momento perfecto para salir sin hacer ruido, sin ser descubierto y salvarte tocando una pared, esa pared era tu meta, era tu premio por ser el mejor. Ahora no hay escondite que valga, esa mesa camilla se ha hecho pequeña y veo absurdo el taparme los ojos o refugiarme tras una cortina. Pero sigo necesitando huir y refugiarme a veces, solo por un rato, el tiempo que dura el contar hasta 50 a cámara lenta, lo suficiente para descansar y darme cuenta que sigo aquí, dispuesta y con ganas. Lo suficiente para querer hacerlo y recobrar las fuerzas para salir corriendo a este mundo de locos. Un mundo donde hay vidas gastadas, lugares donde solo quedan ejércitos en retirada, cenizas y un cielo oscuro, donde algunos habitan lejos de otros con su mirada impenetrable y ese silencio que la acompaña, andan con sus ideas y sus pasiones, con sus sueños y sus creencias,  sin querer ser esclavos  y pensando que el cambio aún está por llegar, que podremos ser dueños de todo y de nada y que volveremos a jugar libremente. Aquellos que creen que es imposible esconderse para siempre y que tienen un plan.
Hay que estar muy atentos y esperar al momento perfecto para salir del escondite, coger carrerilla  y correr hasta llegar a los brazos de ese alguien, ya que en ellos está tu meta, tu premio y el verdadero futuro.  Corre, hazlo pese a que no sepas si esa es la mejor decisión, ya que a veces acertamos, solo por el hecho de pensar que aquello no tiene ningún sentido.



martes, 8 de marzo de 2011

Miedo, todos lo tenemos.

He tenido una conversación con un amigo esta madrugada…una larga conversación sin sentido ni final.
Empezó con palabras vacías, soltábamos ideas sin relación entre ellas esperando encontrar algún mensaje oculto o no tan oculto. De su boca no paraban de salir ideas inteligentes. Hablamos sobre el amor y el odio, sobre la falta de ello y sobre el miedo, claro. El miedo a quedarte mirando las palmas de las manos cuando ya no queda nada. El miedo a los destinos que conocerán los trenes cuando uno ya no esté dentro. El miedo a no comprar el billete adecuado y el miedo a acertar por fin...

Hablamos de todo y de nada durante horas llegando solo a una conclusión,como una vez leí en un libro,
miedos, todos los tenemos, lo bueno a veces es que nadie nos pregunte cuales son los nuestros.

http://www.youtube.com/watch?v=SDuTVngzEvQ

domingo, 27 de febrero de 2011

Y así la confianza queda escrita.

Me vuelvo a ir,  me despido de mi compañero de piso “hasta luego” grito, pese a que desearía no tener que volver esta noche,  desearía no dejar de pasear nunca por estas calles desiertas, donde puedo respirar aire puro y fresco que me recuerda, vagamente, a buenos tiempos. Tiempos que me acompañan, aunque sean tapados por finos velos que yo misma elaboro. Me pongo los cascos sin esperar a escuchar la respuesta a mí despedida. Un fuerte sonido me asusta, cambio de canción,  John nunca falla, así que ahí lo dejo, sonando. Me dejo llevar por la melodía de su música, no presto atención a la letra, no canto como de costumbre, sólo quiero relajarme  y evadirme.
No tengo un camino fijo, floto por esas calles que tantas veces he recorrido pero que cada noche me sorprenden. Me pregunto si alguien me ve, si una sola persona me observa cada vez que paso por un mismo lugar; si se pregunta qué pretendo o qué me lleva a vagar por ahí sola, oye, ¿dónde te has metido?
A medida que avanzo invento algo nuevo, creo una historia distinta en cada una de las casas en las que veo una ventana iluminada, en las que noto una sombra que pasa por delante. Juzgo a cada una de las personas que me cruzo y me miran curiosas, sorprendidas, imagino que alguna de ellas me acompaña. Llego a ese parque donde cada noche están los mismos paseando a sus mascotas, dejando claro que ellos tienen el control, con miedo a que algo lo trastorne todo...el papel de cada uno puede cambiar más fácilmente de lo que creemos y ellos lo saben.
Noto que con algunas de esas personas se ha creado un vínculo especial, ellas no hablan y yo tampoco, simplemente nos miramos, intercambiamos una tímida sonrisa y seguimos sin entorpecernos el camino. Parece una danza, parece que cada uno de nuestros pasos está planeado, que hay horas de ensayo detrás de ellos, sentimos una armonía que hace que nada parezca real.
No lejos de casa decido sentarme un rato. Me encuentro con una cerveza en la mano mirando a la nada y pensado en escribir alguna estupidez. No me doy cuanta hasta ese momento, John hace rato que ha dejado de sonar. Esta noche algo cambia, alguien decide pasar la barrera, alguien decide acercase. Se sienta a mi lado, muy cerca, no dice nada, solo me observa, noto que su mirada se clava en mi rostro, como lo harían mil agujas. Ahí estás solitario, eres tú, por fin te encuentro. Siento tu respiración.
No decimos nada, sólo nos observamos, como si no quisiéramos perdernos ningún detalle el uno del otro, como si analizáramos nuestros rostros, como si los memorizáramos. Permanecemos así un largo rato…hasta que decido cortar la magia dando un sorbo a mi cerveza ya caliente.  
Sin mediar palabra, coge el lápiz que sujeto temblorosa y escribe algo en mi libreta, la cierra y  la mete en mi bolso. Creo saber que ha escrito pese a no verlo, pretende que aquellas palabras sean la prueba, pretende que no olvide mi decisión y que haga un pacto. Se levanta, me acaricia y se va lentamente.
La curiosidad siempre ha sido una de mis peores compañeras así que no tardo en sacar la libreta de mi bolso. Noto un suspiro a mis espaldas antes de que pueda leer nada, una presencia, la suya de nuevo me impide hacerlo. Se acerca y me susurra al oído…

”Y así la confianza queda escrita…”

domingo, 20 de febrero de 2011

¿Compartimos servilleta?

Me siento rara, confusa, no paro de pensar ¿y ahora qué?

Estoy triste, si, mucho, porque se acabó, no me cerrarás la puerta en las narices para hacerme enfadar tontamente, simulando que el paso a ese piso en medio de Barcelona que hoy me mataba a recuerdos para mí está vetado, porque no soltarás jamás uno de tus comentarios irónicos que adoraba y que dejaban constancia que soy, sin duda, sangre de tu sangre, porque no volveré a ver esa sonrisa burlona e insinuante…alguna tramaba cuando aparecía en su rostro, porque ahora siempre tendré el butacón verde libre y no quiero, porque, te echaré de menos, porque eras mi otro lado del espejo, porque nadie querrá compartir conmigo la servilleta…

No volveré a verte...¿y ahora qué?

miércoles, 16 de febrero de 2011

Hola Desconocido.

Nunca he sabido gritar, jamás he podido entrar en esa enorme sala y ponerme a dar saltos y a citar mis deseos uno detrás de otro sin parar…nunca se me ha dado bien dar la nota en definitiva.

Todos, desde el momento en que pensamos tenemos algo que decir, tenemos nuestras propias ideas y nuestra manera de ver las cosas, nuestras ganas de discutir, nuestros sueños, nuestra preguntas sin resolver y nuestras no tan absurdas soluciones a todo. No os calléis, no cedáis fácilmente, ser fieles a ello.

Y si, me encantó discutir con cada uno de vosotros. Todos me ofrecisteis nuevas ideas, nuevas maneras de hacerme ver lo que tengo enfrente, nuevas salidas o caminos, nuevas sensaciones que experimentar. Hoy con una birra en la mano, en medio de mi nueva ciudad, te miro a ti, extraño, te escucho y siento de nuevo esas ganas de revolución, ese incansable impulso de conocer más y más y más...de dejar por escrito lo que pienso, de no callar, de gritar a mi manera. No me arrepiento de haber pasado un segundo con ninguno de vosotros, y pese a que quizás en alguna ocasión dudé de ello solo por evitarme algún que otro absurdo dolor de cabeza, hoy me alegro, me alegro de todas esas noches, de todas esas horas y de todas esas conversaciones que hoy no son más que recuerdos que logran sacarme solo sonrisas, parrafadas y algún que otro rubor.

Jamás debemos ocultarnos, jamás sabemos cómo terminarán las cosas, pero no por ello debemos asustarnos o no dejarnos llevar ya que cada pequeño instante es una nueva sensación, cada persona, cada lugar, cada sorbo de esa cerveza provoca en mí un magnífico escalofrío que por nada del mundo evitaría o dejaría escapar.

¿Qué más da si al final se quede sólo en eso? Como diría mi abuela, “que me quiten lo bailao, ninguna tía mía ha llegado a mañana.”
Me toca disfrutar amigos. Aquí me quedo.

http://www.youtube.com/watch?v=Pib8eYDSFEI